Test – rany emocjonalne

Boję się, że jeśli ktoś mnie naprawdę pozna, przestanie mnie lubić.

Rzadko proszę o pomoc – wolę być samowystarczalna.

Mam problem z przyjmowaniem pochwał – od razu myślę, że mogłam lepiej.

Czasem myślę, że jest mnie „za dużo” dla innych ludzi.

Wybieram ludzi, którym ciągle coś muszę udowadniać lub za nich „ratować świat”.

Czasem tłumię emocje, bo wydają mi się niepotrzebne albo „dziecinne”.

Mam wrażenie, że moje potrzeby są mniej ważne niż potrzeby innych.

Lubię być osobą dominującą lub prowadzącą w relacjach.

Mam tendencję do testowania innych, żeby sprawdzić ich lojalność.

Czuję się nieswojo, gdy ktoś jest zbyt blisko emocjonalnie.

Czuję się winna, gdy odmawiam lub stawiam siebie na pierwszym miejscu.

Gdy ktoś długo nie odpisuje, od razu zakładam, że coś zrobiłam źle.

Często czuję złość, gdy inni nie spełniają moich oczekiwań.

Bardzo źle znoszę samotność.

Gdy coś robię, chcę robić to najlepiej – nie znoszę bylejakości.

W relacjach często godzę się na rzeczy, które mnie ranią.

Zdarza mi się wycofywać z relacji, które dobrze się układają.

Trudno mi oddać odpowiedzialność innym – wolę zrobić wszystko sama.

Mam wysokie wymagania wobec siebie i innych.

Zostaję w relacjach, które mi nie służą, bo boję się być sama.

Czuję wstyd, gdy mam zadbać o siebie lub postawić granice.

Często czuję się jak „piąte koło u wozu”.

Trudno mi prosić o pomoc – wolę sama to zrobić, nawet gdy wymaga to mnóstwa czasu i energii.

Trudno mi okazać słabość – pokazuję, że mam wszystko pod kontrolą.

Gdy ktoś znika z mojego życia, długo nie mogę dojść do siebie.

Czuję, że muszę być idealna, żeby zasłużyć na uwagę.

Mam potrzebę ciągłego kontaktu – telefonicznego, wiadomości, obecności.

Mam problem z zaufaniem – wolę mieć wszystko pod kontrolą.

Zdrada (emocjonalna/fizyczna) jest dla mnie czymś niewybaczalnym.

Trudno mi wyrażać emocje – wolę być logiczna i konkretna.

Ciężko mi się otworzyć, bo boję się, że ktoś wykorzysta to przeciwko mnie.

Mam silną potrzebę bycia zauważoną i zaakceptowaną.

Często krytykuję siebie za najmniejsze błędy.

Unikam konfrontacji, bo boję się, że zostanę odtrącona.

Zanim ktoś zdąży mnie zranić, sama się oddalam.

Kiedy ktoś nie robi czegoś tak jak ja chcę, tracę cierpliwość.

Często zapominam o sobie, pomagając innym.

Często mam wrażenie, że jestem nieważna dla bliskich.

Kiedy czuję się odrzucona, jeszcze bardziej zabiegam o uwagę i akceptację od drugiej osoby.

Mam w sobie głos, który mówi: „Nie przesadzaj. Inni mają gorzej.”