Test – rany emocjonalne

Trudno mi okazać słabość – pokazuję, że mam wszystko pod kontrolą.

Czuję się winna, gdy odmawiam lub stawiam siebie na pierwszym miejscu.

Mam wysokie wymagania wobec siebie i innych.

Często krytykuję siebie za najmniejsze błędy.

Często czuję złość, gdy inni nie spełniają moich oczekiwań.

Unikam konfrontacji, bo boję się, że zostanę odtrącona.

Kiedy ktoś nie robi czegoś tak jak ja chcę, tracę cierpliwość.

Zdrada (emocjonalna/fizyczna) jest dla mnie czymś niewybaczalnym.

Czuję wstyd, gdy mam zadbać o siebie lub postawić granice.

W relacjach często godzę się na rzeczy, które mnie ranią.

Mam problem z przyjmowaniem pochwał – od razu myślę, że mogłam lepiej.

Zostaję w relacjach, które mi nie służą, bo boję się być sama.

Mam tendencję do testowania innych, żeby sprawdzić ich lojalność.

Mam problem z zaufaniem – wolę mieć wszystko pod kontrolą.

Często zapominam o sobie, pomagając innym.

Gdy ktoś znika z mojego życia, długo nie mogę dojść do siebie.

Często mam wrażenie, że jestem nieważna dla bliskich.

Bardzo źle znoszę samotność.

Mam w sobie głos, który mówi: „Nie przesadzaj. Inni mają gorzej.”

Trudno mi oddać odpowiedzialność innym – wolę zrobić wszystko sama.

Często czuję się jak „piąte koło u wozu”.

Trudno mi wyrażać emocje – wolę być logiczna i konkretna.

Czasem myślę, że jest mnie „za dużo” dla innych ludzi.

Rzadko proszę o pomoc – wolę być samowystarczalna.

Czuję się nieswojo, gdy ktoś jest zbyt blisko emocjonalnie.

Mam wrażenie, że moje potrzeby są mniej ważne niż potrzeby innych.

Czuję, że muszę być idealna, żeby zasłużyć na uwagę.

Gdy coś robię, chcę robić to najlepiej – nie znoszę bylejakości.

Trudno mi prosić o pomoc – wolę sama to zrobić, nawet gdy wymaga to mnóstwa czasu i energii.

Boję się, że jeśli ktoś mnie naprawdę pozna, przestanie mnie lubić.

Zanim ktoś zdąży mnie zranić, sama się oddalam.

Zdarza mi się wycofywać z relacji, które dobrze się układają.

Mam potrzebę ciągłego kontaktu – telefonicznego, wiadomości, obecności.

Lubię być osobą dominującą lub prowadzącą w relacjach.

Wybieram ludzi, którym ciągle coś muszę udowadniać lub za nich „ratować świat”.

Czasem tłumię emocje, bo wydają mi się niepotrzebne albo „dziecinne”.

Kiedy czuję się odrzucona, jeszcze bardziej zabiegam o uwagę i akceptację od drugiej osoby.

Gdy ktoś długo nie odpisuje, od razu zakładam, że coś zrobiłam źle.

Ciężko mi się otworzyć, bo boję się, że ktoś wykorzysta to przeciwko mnie.

Mam silną potrzebę bycia zauważoną i zaakceptowaną.