Test – rany emocjonalne

Często krytykuję siebie za najmniejsze błędy.

Trudno mi oddać odpowiedzialność innym – wolę zrobić wszystko sama.

Czuję się winna, gdy odmawiam lub stawiam siebie na pierwszym miejscu.

Gdy coś robię, chcę robić to najlepiej – nie znoszę bylejakości.

Rzadko proszę o pomoc – wolę być samowystarczalna.

Zdarza mi się wycofywać z relacji, które dobrze się układają.

Często czuję się jak „piąte koło u wozu”.

Mam tendencję do testowania innych, żeby sprawdzić ich lojalność.

Gdy ktoś znika z mojego życia, długo nie mogę dojść do siebie.

Ciężko mi się otworzyć, bo boję się, że ktoś wykorzysta to przeciwko mnie.

Czuję się nieswojo, gdy ktoś jest zbyt blisko emocjonalnie.

Trudno mi wyrażać emocje – wolę być logiczna i konkretna.

Zdrada (emocjonalna/fizyczna) jest dla mnie czymś niewybaczalnym.

W relacjach często godzę się na rzeczy, które mnie ranią.

Mam wrażenie, że moje potrzeby są mniej ważne niż potrzeby innych.

Czasem tłumię emocje, bo wydają mi się niepotrzebne albo „dziecinne”.

Często czuję złość, gdy inni nie spełniają moich oczekiwań.

Czuję, że muszę być idealna, żeby zasłużyć na uwagę.

Mam potrzebę ciągłego kontaktu – telefonicznego, wiadomości, obecności.

Kiedy czuję się odrzucona, jeszcze bardziej zabiegam o uwagę i akceptację od drugiej osoby.

Często zapominam o sobie, pomagając innym.

Boję się, że jeśli ktoś mnie naprawdę pozna, przestanie mnie lubić.

Często mam wrażenie, że jestem nieważna dla bliskich.

Kiedy ktoś nie robi czegoś tak jak ja chcę, tracę cierpliwość.

Mam w sobie głos, który mówi: „Nie przesadzaj. Inni mają gorzej.”

Trudno mi prosić o pomoc – wolę sama to zrobić, nawet gdy wymaga to mnóstwa czasu i energii.

Mam problem z przyjmowaniem pochwał – od razu myślę, że mogłam lepiej.

Trudno mi okazać słabość – pokazuję, że mam wszystko pod kontrolą.

Mam problem z zaufaniem – wolę mieć wszystko pod kontrolą.

Wybieram ludzi, którym ciągle coś muszę udowadniać lub za nich „ratować świat”.

Gdy ktoś długo nie odpisuje, od razu zakładam, że coś zrobiłam źle.

Czasem myślę, że jest mnie „za dużo” dla innych ludzi.

Zanim ktoś zdąży mnie zranić, sama się oddalam.

Mam wysokie wymagania wobec siebie i innych.

Lubię być osobą dominującą lub prowadzącą w relacjach.

Zostaję w relacjach, które mi nie służą, bo boję się być sama.

Unikam konfrontacji, bo boję się, że zostanę odtrącona.

Mam silną potrzebę bycia zauważoną i zaakceptowaną.

Czuję wstyd, gdy mam zadbać o siebie lub postawić granice.

Bardzo źle znoszę samotność.